Հոգևոր իմացականություն

Սովորաբար նոր գաղափարները մեզանում բազմանում են գրեթե նույն անվանումով, սակայն մնում են անավարտ ու թերի։ Ինչո՞ւ: Երբ նոր գաղափարները հասունանում են այն աստիճանի, որ դառնում են հասարակության զարգացման անհրաժեշտ պահանջ, այդ գաղափարները միաժամանակ կարող են ծնվել մի քանի հոգու մտքում։ Այս երևույթը հայտնի է հատկապես գիտության պատմությունից։ Բացի այդ, մեր հակառակորդները ևս տեղյակ են լինում այդ պահանջի մասին և, տիրապետելով շատ ավելի մեծ ռեսուրսների, նույնպես ստեղծում են նույնաբովանդակ կառույցներ։ Դա արվում է հանրությանը իր բուն նպատակից շեղելու, այդ գաղափարներն իրենց ցանկությամբ վերահսկելու և ուղղորդելու նպատակով։ Այսպիսով, հանրությունը մնում է խմբային չհիմնավորված կարծիքների, օտարածին ցածրորակ արժեքների ազդեցության ներքո` դառնալով հեղհեղուկ ու կամազուրկ հանրություն։ Ահա թե ինչու անընդհատ բարձրաձայնում եմ մեր ազգային արժեքների վրա հիմնված հայրենյաց հաստատության ստեղծման մասին, ինչը կարող է համախմբել մեր ողջ ռեսուրսները` իրական քայլեր ձեռնարկելու հանուն հզորացման։ Այդ հաստատության հիմնական բաղադրիչը մարդուն մարդ պահող հոգևոր իմացականությունն է, ինչն ապահովում է մարդու զարգացումը տվյալ դարաշրջանի լավագույն ձեռքբերումներին համապատասխան։ Հազարամյակներով զարգացող այս գիտելիքները մարդուն մոտեցնում են իր նախնական կատարյալ որակին՝ աստվածանմանությանը։ Հենց այդ հաստատության բացակայությունից է, որ`

Չկա համակարգված ազգային մտածողություն

Չկա ազգային ինքնության անվտանգության դոկտրին

Չկա ակնածանք մարդու նկատմամբ

Չեն գնահատվում գիտահենք կարծիքները

Չկան բարեվարքության չափորոշիչներ և այդ արժեքներով ապրող միաբանություն։ Հետևաբար արհամարհված են մարգարեների, իմաստունների ու սրբերի կերպարները և նրանց գործերը։ Այս ամենի բացակայության հետևանքով չկան հասարակական ընդհանրական ձևակերպված պահանջներ և նրանցից բխող իրագործելի նպատակներ։ Ուստի և չկա ու չի կարող լինել միասնական հանրություն։

Հետևություն. վերը նշած բացթողումների պատճառով մսխվում են մեր ազգային ռեսուրսները` իրենց եռաշերտ տիրույթներով հանդերձ։ Մեր անելիքը պետք է լինի այդ հարցադրումներին սպասարկու կառույցներն անհապաղ վերականգնելը և, համադրելով ու հարստացնելով մեր առաքելական եկեղեցու շնորհաբաշխ ոգեղենությունը, այն հայ ազգի գլխավոր օրակարգ դարձնելը։

Այսպիսով, մեր խնդիրն է բոլոր հարցերի լուծումները կազմակերպել մարդկությանը զարգացնող և իրական ներդաշնակություն ապահովող տեսլականով:

Վանո Դադոյան

Մեկնաբանություններ